عشق، ورای ایمان ...

اگر من به زبان فرشتگان با شما گفتگو کنم اما در قلبم عشقی به شما نداشته باشم، فقط ناقوسی پر سر و صدا یا سنجی بوده‌ام که به شدت به هم کوبیده می‌شود.

اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم، یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ" هستم.

اگر تمام آنچه را دارم ببخشم و جسمم را در آتش بسوزانم اما عاشق نباشم، در قبال این کارها هیچ چیز نصیبم نخواهد شد.

عشق صبور و مهربان است.

عشق به دور از حسادت و خود ستایی‌ست.

عشق به دور از خودبینی و گستاخی‌ست.

عشق، به دور از تعصبات کورکورانه‌ست.

عاشق زودرنج و کج خلق نیست و از صداقت و درستی سرخوش و لبریز می‌شود.

با عشق، همه چیز قابل تحمل است، همه چیز باورپذیر می‌شود.

عشق با خود امید می‌آورد، با عشق همه چیز را صبورانه می‌پذیریم.

عشق، بی‌پایان و جاودانه‌ست.

-----------------------------------------

پ.ن.1: پائولو کوئیلو

پ.ن.2: شهامت می‌خواهد که با فقدان‌های اجتناب‌ناپذیر روبرو شویم و با این وجود، باز هم عاشق و پذیرای زندگی بمانیم ... «فردریکسون؛ کتاب هم‌آفرینی تغییر» ...

پ.ن.3: ولی هنوز هم برای من، دل عاشق قشنگ‌تره تا سر عاقل! :)